140 : കൃഷ്ണന്‍ കുട്ടി സി. വയസ് നാല്പ്പെത്തെട്ട് ….
141: സജിത എന്‍ വയസ് ….
പതിനൊന്നാം നമ്പര്‍ ക്യാമ്പിലെ രജിസ്റ്ററില്‍ അയാളുടെ പേരിനു തൊട്ടു താഴെയായിരുന്നു അവളുടെ പേരും.
അനുവദിക്കപ്പെട്ട ക്ലാസ് റൂമില്‍ ഒരു ബഞ്ചിന്റെ രണ്ടറ്റത്തായി അവര്‍ ഇരുന്നു.
” സുഖമാണോ?”
ഭക്ഷണം കഴിക്കാനായി മറ്റുള്ളവര്‍ പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോള്‍ അയാള്‍ പതുക്കെ മൗനം വെടിഞ്ഞു.
അവള്‍ മുഖമുയര്‍ത്തി കൗതുകത്തോടെ അയാളെ ഒന്നു നോക്കി.
” നമ്മള്‍ പഠിച്ച സ്കൂള്‍, ക്ലാസ് റൂം, അന്നത്തെ അതേ ബഞ്ച് ,…”
അയാള്‍ അടുത്തേക്കു ചേര്‍ന്നിരുന്നുകൊണ്ട് അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്കു നോക്കി.
” ഓര്‍മ്മയില്ലേ രാധാമണി ടീച്ചറുടെ കണക്കു ക്ലാസ്” അയാള്‍ തുടര്‍ന്നു.
” ഉം” അവളൊന്നു മൂളി .
” ലാഭം കാണാന്‍ എന്തു ചെയ്യണമെന്ന് ടീച്ചര്‍ ചോദിച്ചപ്പോള്‍ ഞാന്‍ നിന്ന് വിയര്‍ത്തതും എന്നെ സഹായിക്കാന്‍ നിന്നോട് ആവശ്യപ്പെട്ടതും…”
അയാള്‍ മുന്നിലുള്ള മുക്കാലി ബോര്‍ഡിലേക്കു നോക്കി മന്ദഹസിച്ചു .
” ശരിയാണ് അന്ന് ലാഭം കാണാനുള്ള വഴി ഞാന്‍ പറഞ്ഞു തന്നു. അതുകൊണ്ടാണല്ലോ ഞാനൊരു നഷ്ടക്കച്ചവടമാണെന്നു നിങ്ങള്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞതും…”
അവളുടെ ശബ്ദമിടറി , കണ്ണൂകള്‍ നിറഞ്ഞു.
” അല്ല അതു പിന്നെ …”
എന്തു പറയണമെന്നറിയാതെ അയാള്‍ പാതിയില്‍ നിര്‍ത്തി.
” സര്‍ക്കാര്‍ ജോലി , നൂറ്റൊന്നു പവന്‍ .. എല്ലാം കൊണ്ടും ലാഭം തന്നെയായിരുന്നല്ലോ” കണ്ണു തുടച്ചുകൊണ്ട് അവള്‍ അയാളെ നോക്കി.
അയാളുടെ മുഖം കുനിഞ്ഞു.
” അപ്പോഴത്തെ സാഹചര്യത്തില്‍ …”
” സാഹചര്യം !” അവള്‍ പുച്ഛത്തോടെ മുഖം തിരിച്ചു .
” ഭര്‍ത്താവ്.. കുട്ടികള്‍ ?” അല്പ്പനേരത്തെ മൗനത്തിനൊടുവില്‍ അയാള്‍ മടിച്ചു മടിച്ചു ചോദിച്ചു.
” രണ്ടുമില്ല ” അവര്‍ നിര്‍വികാരയായി പറഞ്ഞു.
അയാള്‍ കുറ്റബോധത്തോടെ അവളെയൊന്നു നോക്കി.
തുടര്‍ന്നെന്തെങ്കിലും ചോദിക്കാനുള്ള ധൈര്യം അയാളില്‍ നിന്നും ചോര്‍ന്നു പോയിരുന്നു.
”ഒരു വീടുണ്ടായിരുന്നു അത് ഇന്നലെ പുഴയെടുത്തു. അതേ ഉണ്ടെന്നു പറയാന്‍ ഇനി ഒന്നുമില്ല ”
വിളറിയ ഒരു ചിരി അവളുടെ അധരങ്ങളില്‍ മിന്നി മറിഞ്ഞു.
അവളുടെ മിഴിനീര്‍ തുടയ്ക്കാന്‍ അയാളുടെ കൈ ഉയര്‍ന്നപ്പോള്‍ അവള്‍ തടഞ്ഞു.
” വേണ്ട ഏറെ വൈകിപ്പോയി”
” സജിതേ, ജീവിതത്തിലും എന്റെ കണക്കു കൂട്ടലുകള്‍ പിഴച്ചു. നേടിയെതെല്ലാം ഒന്നിച്ചു കൂട്ടിയാലും നിന്നെ നഷ്ടപ്പെടുത്തിയതിനു പകരമാകില്ല” അയാള്‍ നിലത്തേക്കു ദൃഷ്ടിയൂന്നിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു.
” നിങ്ങള്‍ ഭക്ഷണം കഴിക്കാന്‍ പോകുന്നില്ലേ?” ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചെത്തിയ ഒരാള്‍ ചോദിച്ചു.
” പോകാം ” അയാള്‍ പതുക്കെ എഴുന്നേറ്റു.
” വിശപ്പില്ല ”
അവള്‍ ക്ഷണം നിരസിച്ചുകൊണ്ട് മുന്നിലുള്ള മുക്കാലി ബോര്‍ഡിലേക്കു മുഖമുയര്‍ത്തി.
എന്നോ എഴുതിയിട്ട ഒരു കണക്ക് അപ്പോഴും ആ ബോര്‍ഡില്‍ മായാതെ കിടന്നിരുന്നു.
1*0 =0
10*0=0
……………………………..
