പടികടന്നെത്തുന്നു പഴയ വിദ്യാലയസ്മരണകള്‍
പണ്ടെന്നോ പിരിഞ്ഞ മിത്രങ്ങളെപ്പോല്‍
ഓ‌ടി വന്നെന്‍റെ കൈ പിടിക്കുന്നു
ഒന്നു നില്‍ക്കുവെന്നോതുന്നു കാതില്‍
“മറന്നുവോ “യെന്നരുമയായെന്‍റെ
കണ്ണിലേക്കവര്‍ ഉറ്റു നോക്കുന്നു
മനസ്സ് പായുന്നു പതിറ്റാണ്ടുകള്‍ പിറകിലേ-
ക്കവിടെയെന്നാദ്യവിദ്യാലയം ചിരിച്ചു നില്‍ക്കുന്നു
ആദ്യാക്ഷരം കൈവിരല്‍ത്തുമ്പിലുരയുന്ന നൊമ്പരം
കണ്ണില്‍ നനവായ് പടരുന്നു
അധികന്യൂനങ്ങള്‍ തമ്മില്‍ കലമ്പുമ്പോള്‍
ഹരണഗുണനങ്ങള്‍ കെട്ടു പിണയുമ്പോള്‍
ഇഴ വിടര്‍ത്തിത്തരുന്നൊരദ്ധ്യാപകര്‍
“നന്നായ് വരുകെ”ന്നു കൈകള്‍ നീട്ടുന്നു
മഹാബോധിവൃക്ഷമായ് തണല്‍ വിടര്‍ത്തുന്നു
മറക്കുന്നതെങ്ങനെ ?
ഇന്നുമെന്‍ ഗണിതം പിഴയ്ക്കെ?
ജീവിതരസതന്ത്രവാക്യം പിഴയ്ക്കെ ?
ഈ ചെളിവരമ്പില്‍ കാലിടറി വീഴ്കെ ?
കൈ പിടിക്കാന്‍ , കൈ പിടിച്ചൊന്നുയര്‍ത്തുവാന്‍
ആരുമില്ലാതെ പകച്ചു നില്‍ക്കെ?
മറക്കുന്നതെങ്ങനെ ?
ഓര്‍ക്കുവാന്‍ പുതിയതൊന്നുമില്ലാതെ ?
ഇരുളില്‍ വെളിച്ചമായ് തിളങ്ങുമാചാര്യരേ,
കളിപ്പന്തു പോല്‍ ദൂരെയേകയായ് പോകിലും
തിരികെയെത്തുവാനായുന്നു ഞാന്‍
എന്‍റെ സൂത്രധാരകര്‍ നിങ്ങളല്ലോ,
മറക്കുന്നതെങ്ങനെ ?
