ഈ കുഞ്ഞു കറുകയെ,
മുള്ളുകൾ വന്നു ഞെരുക്കുമ്പോഴും;
അതിനിടയിൽപ്പെട്ട്‌,
വേദനകൊണ്ടു പിടയുമ്പോഴും;
നീ എന്നെകാണുന്നുണ്ടെന്നതാണ്‌
എന്റെ ആശ്വാസം.
എന്റെ കണ്ണുനിറഞ്ഞ്‌,
ഒന്നും വ്യക്തമായി
കാണാതാകുമ്പോൾ,
കണ്ണീരുതന്നെ
എന്റെ ദുഃഖം മനസ്സിലാക്കി,
താഴേക്കു പതിക്കും.
അതിനറിയാം
ഈ കണ്ണുകൾ മറച്ചു കളയുന്നത്‌,
നിനക്കിഷ്‌ടമല്ലെന്ന്‌.
നിന്റെ മുഖം
ദർശിക്കാനുള്ളതാണ്‌,
ഈ കണ്ണുകളെന്ന്‌.
ഈ കുഞ്ഞുപൂവ്‌
ഉറക്കമായി എന്നു കാണുമ്പോൾ;
ശല്യപ്പെടുത്താനെത്തുന്ന
ക്ഷുദ്രജീവികൾ!
പക്ഷേ
ഈ പൂവിനെ ഉണർത്താൻ
അവരെ നീ അനുവദിക്കില്ലല്ലോ.
നൊമ്പരമൊന്നും അറിയാതെ
ഉറങ്ങുന്ന കാഴ്‌ചയാണ്‌;
നിനക്കിഷ്‌ടമെന്ന്‌
എനിക്കറിയാം.
Generated from archived content: poem2_may16_11.html Author: thresiamm_thomas
