ഞാന്‍ എന്ന കണ്ണടയും ,
നീയെന്ന കണ്ണാടിയും,
എങ്ങനെ ഇണങ്ങുന്നെന്നറിഞ്ഞുകൂടാ..
കട്ടി ഗ്ലാസിന്റെ ഇട്ടാവട്ടത്തിലൂടെയേ ,
ഞാനെന്നും ലോകത്തെ നോക്കിയുള്ളൂ-
നിന്നെയും.
പക്ഷെ,
നീയെന്നും, എന്നെ മുഴുവാനായാലിംഗനം
ചെയ്ത് , എനിക്ക് നേരെ
നീട്ടുകയായിരുന്നു .
ഒരു ചില്ലിന്റെ സാമ്യമേ നമ്മള്‍
തമ്മിലുള്ളൂ …
നിന്നിലേക്ക്‌ ചൂഴ്ന്നിറങ്ങാന്‍
ഞാനെന്റെ കണ്ണട അടുപ്പിച്ചു വച്ചു ,
അകത്തി നോക്കി ,
ചിലപ്പോള്‍ , ചില്ലിനു മുകളിലൂടെ
വെറും കണ്ണിട്ടു നോക്കി…
മൂക്കില്‍ ചാരിവച്ച് തലകുമ്പിട്ടു നോക്കി…
എന്നിട്ടും നിന്നെ മുഴുവനായറിയാന്‍ …?
“ഹാ ! എന്റെ ശ്രമം വിഫലമായി.”
അപ്പോഴും നീ, എന്നിലെ
ഭാവമാറ്റങ്ങള്‍ എനിക്ക് നേരെ
പ്രതിബിംബിച്ചു …
എന്നിലൂടെ ഋതുക്കള്‍ മാറുന്നത്
ഞാന്‍ കണ്ടത് നിന്നിലൂടെയാണ് …
എന്നിട്ടും, നിന്നെ മുഴുവനായറിയാന്‍
എനിക്കായില്ല…
എന്റെ കണ്ണടചില്ല് ,
ദിനന്തോറും എന്നിലേക്കമര്‍ന്നപ്പോള്‍ ,
എന്നെ മുഴുവനായി വിഴുങ്ങാന്‍ മാത്രം,
നീ നിന്റെ ചില്ലിട്ട വായ്‌ പൊളിക്കുകയായിരുന്നു.
ഒരുനാള്‍,
കട്ടികണ്ണട ഊരിവച്ചപ്പോള്‍ ,
എന്റെ ലോകവും വിശാലമായി -നീയും.
ഇപ്പോള്‍ നമുക്ക് മുന്‍പില്‍ വിശാലമായ നിന്റെ ചില്ലുമാത്രം.
പക്ഷെ,
ഇപ്പോഴെന്തോ നീ നിന്റെ ക്യാന്‍വാസ് അടക്കിപിടിക്കുന്നു.
ഞാന്‍ നിന്നിലേക്കൊതുങ്ങാത്തപോലെ.
ഒരുപക്ഷെ ,ഞാന്‍ തടിച്ചതാകും..
നിന്നിലേക്കൊതുങ്ങാന്‍ ഞാന്‍
പട്ടിണി കിടന്നു…
എന്നിട്ടും,
ഞാന്‍ നിന്റെ ക്യാന്‍വാസിനപ്പുറത്തായി…
ഒടുവിലെന്റെ കണ്ണിമകളും നിന്റെ ചില്ലില്‍ ഒതുങ്ങിയില്ല…
ഞാനിതാ വീണ്ടും പടിയിറങ്ങുന്നു
എന്റെ കട്ടികണ്ണടയിലേക്ക് …
നിന്നിലേക്കൊതുങ്ങാന്‍ മാത്രം .
ഒരു വഴിക്ക് മാത്രം നൊട്ടമെറിയുന്ന ഞാനും,
എല്ലാം വിഴുങ്ങി മന്ദഹസിക്കുന്ന നീയും മാത്രമേ
ചേരുകയുള്ളൂ.
ഞാന്‍ എന്ന കണ്ണടയ്ക്കും,
നീയെന്ന കണ്ണാടിക്കുമിടയിലെ
ഇണക്കമിതാണന്നറിയുന്നിന്നു ഞാന്‍.
Generated from archived content: poem1_sep27_13.html Author: sudhisha_ks
Click this button or press Ctrl+G to toggle between Malayalam and English