വലക്കണ്ണികളില് കുടുങ്ങി
ജീവനു വേണ്ടി പിടയുന്ന
മത്സ്യങ്ങളോട്
എനിക്കെന്തോ ഒരു ദയ
ഞാനവയെ
പുഴയിലേക്കു തന്നെ കുടഞ്ഞിട്ടു
എന്നിലെ
മനുഷ്യത്വത്തെകുറിച്ച്
വള്ളത്തിലുണ്ടായിരുന്നവര്
വാ തോരാതെ പറഞ്ഞ്
എന്നെ കരക്കടുപ്പിച്ചു
മുക്കുവന്
മത്സ്യത്തോട്
ദയ തോന്നാന് പാടില്ലെന്നു പറഞ്ഞ്
എന്നെ ഇറക്കി വിട്ടു
എന്റെ
കുടിലില് എന്നെ കാത്ത്
വിശന്നൊട്ടിയ വയറുമായി
എന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങള്
കാത്തുനില്പ്പുണ്ടായിരുന്നു
Generated from archived content: poem1_mar3_14.html Author: sathar_aadhoor
