പ്രിയപ്പെട്ടവളേ,
ആസക്തിയുടെ നക്ഷത്രങ്ങൾ കോർത്ത
ഈ മാല അണിയിപ്പതെന്തിന്‌.
അറിയൂ,
ചിതലെടുത്ത ഈ ഉടലിൽ
ഒരു മുഖമോ-
ചിരിയുടെ ഇലകൊഴിഞ്ഞ ചില്ലകളോ ഇല്ലെന്ന്‌
നോക്കൂ,
കുന്നുകളുടെ കണ്ണീർ വറ്റുകയാണ്‌
വയൽ ഗ്രീഷ്‌മത്തിന്റെ
വിഷപാത്രത്തിൽ ചത്തു മലക്കുകയാണ്‌
നാട്ടുമാവും ഗൃഹാതുരത്വത്തിന്റെ
വരണ്ട ഓർമ്മകളും
ദേശാടനത്തിന്‌ പോവുകയാണ്‌
നീ ഇപ്പോഴും എന്തിനാണ്‌ പുഞ്ചിരിക്കുന്നത്‌,
ചിറകൊടിഞ്ഞ-
എന്റെ ഓർമ്മയുടെ കൂട്‌
നമ്മുടെ സ്വപ്‌നങ്ങളെ വിരിയിക്കാതെ
എന്നേ മരിച്ചിരിക്കുന്നു.
ഇരുളിൽ നിന്ന്-
അനന്തതയിലേക്കൊഴുകുന്ന
ഈ ജീവിത സഞ്ചയം,
എരിഞ്ഞടങ്ങുന്ന-
ഒരു മെഴുകുതിരിയുടെ കഥയാണിത്‌
തുടക്കത്തിനപ്പുറത്തെവിടെയോ തുടങ്ങി-
അന്ത്യം പറയാതൊടുങ്ങുന്ന ഒരു കഥയാണിത്‌.
Generated from archived content: poem_may14.html Author: saju_soman
