നിലാവിന്‍റെ പടികളില്‍ ഇരുന്ന് അമ്മ കാലത്തെ ചികഞ്ഞെടുത്ത് നിരാശയായി;
ഇല്ല ഒന്നുമില്ല.
ഒക്കെ മഞ്ഞുമാത്രം.
ആല്‍തറയുടെ ചാരെ ചീട്ടുകളില്‍ മുഖം പൂഴ്ത്തി
അച്ഛന്‍ നിര്‍വൃതി പൂണ്ടു;
അല്ല എന്തോ ഉണ്ട്.
ഒരു വസന്തത്തിന്റെ
പൊടിപ്പു പോലെ .
നിറം മങ്ങിയ പട്ടുസാരി
ഇസ്തിരിയിട്ട് കൊണ്ട് മകള്‍ പറഞ്ഞു;
ഈ വേനല്‍ എന്നാണ്
അവസാനിക്കുക?
വിജനമായ രാത്രിവണ്ടിയില്‍
ഒരു നിദ്ര സ്വപ്നം കണ്ടു കൊണ്ട്
മകന്‍ അസ്വസ്ഥനായി;
ഒരു പ്രളയം
എന്നാണ് വരിക?
ഞാന്‍
ഞാന്‍ മാത്രം ;
വര്‍ഷത്തിനും വേനലിനും ഇടയില്‍;
വസന്തത്തിനും ഗ്രീഷ്മത്തിനും അകലെ;
പുണ്യത്തിനും പാപത്തിനും അപ്പുറം;
പ്രണയത്തിനും വെറുപ്പിനും താഴെ;
ഒന്ന് പൊട്ടിത്തെറിക്കാന്‍ പോലും ആവാതെ…….
Generated from archived content: poem1_nov26_11.html Author: rs_rajeev
