ജീവിതത്തിൽ
ഒരു മഴ നനയാതെ ഭൂമി
ഒലിച്ചുപോകുന്നു.
പറയാൻ വെമ്പുന്ന പക്ഷി
കൂടൊഴിഞ്ഞ്‌
എങ്കിലും കാഴ്‌ചയ്‌ക്ക്‌
തടസ്സമാകാതെ ശരീരം.
എന്നെ
ഇത്രയും ദൂരേക്ക്‌ സ്നേഹിക്കുന്നു!
ശവം മറവു ചെയ്യുമ്പോൾ
നമ്മൾ ജനിച്ചിരുന്നില്ല.
ഉണക്കിലക്കൂനകൾ
കുറ്റബോധം കാഞ്ഞ്‌
കാലമാരിയെ കാത്തിരിക്കുമ്പോൾ
നമ്മൾ
തനിച്ചിരുന്നിരിക്കാം.
ഇനിയൊരിക്കലും
ഇത്രയും നിന്നെ പൊള്ളിക്കില്ല.
വെറും
കാഴ്‌ചയും ശബ്ദവും
ലോകവും
ഇതിനപ്പുറമല്ല
ഞാനും
നീയും.
മരണത്തിന്‌
വേദനയുടെ ഹരം
നൽകിയത്‌
ദൈവമോ
ചെകുത്താനോ!
Generated from archived content: poem4_mar28_07.html Author: pramod_kuveri
