തലയില്ലാചേരികൾ

ഇരുട്ടിൽ

എന്റെ മുറിയിൽ

എന്നെക്കൂടാതെ

ആരോ ഉണ്ടെന്ന്‌

എപ്പോഴോ

ഞാനറിഞ്ഞു.

പവർകട്ടിന്റെ

വെട്ടമില്ലായ്‌മയിൽ

അതൊരു ശവമാണെന്ന്‌

ഞാൻ തൊട്ടറിഞ്ഞു.

എന്നാൽ-

വെളിച്ചത്തിന്റെ

തിരിച്ചുവരവിൽ

തലയില്ലാഉടലിന്റെ

വേവലാതി കണ്ട്‌

ഞാൻ പകച്ചു.

ഏതിനുമൊരു തലവേണമല്ലോ-

തലയില്ലാതെങ്ങനെ വാലാടും?

വാലായ്‌മ മാത്രം പോരാ,

ഇത്തിരി തലക്കനവും വേണം.

ദൈവമേ..!

ഇതിനു പറ്റിയൊരു തല

എവിടെന്നു കിട്ടും?

ഏത്‌ പെരുവഴിയുടെ തിരക്കിൽ നിന്ന്‌…?

ഏത്‌ ക്ലാസ്‌മുറിയുടെ മൗനത്തിൽ നിന്ന്‌…?

ഏത്‌ മോർച്ചറിയുടെ ഇരുട്ടിൽ നിന്ന്‌…?

എങ്ങും ഞാൻ തിരഞ്ഞു.

പക്ഷേ-

എവിടെയും തലയില്ലാചേരികൾ മാത്രം.

എണ്ണമറ്റതാം ഉടൽച്ചുമടുകൾ മാത്രം.

ഒടുവിൽ-

അതിന്റെ തലയ്‌ക്കൽ

എന്റെ തല-

ഒരു നെരിപ്പോടിന്റെ പുനർജന്മം-

ഞാൻ എടുത്തുവച്ചു.

ഇപ്പോൾ-

നല്ലപാകം, നളപാകം.

പിന്നെ-

അധികവും അനാവശ്യവുമായ

എന്റെ ഉടലിനെ

മറ്റൊരുവന്റെ മുറിയിലേക്ക്‌

ഒരട്ടിയായി

ഞാൻ മറിച്ചിട്ടു.

കൈകഴുതി തിരിച്ചെത്തിയപ്പോൾ

എന്തെന്നില്ലാത്തൊരു പരിഭ്രമം…

എന്റെ ഉടലിനും കിട്ടുമോ

ഇതുപോലെ

ലിംഗവചനവിഭക്തികൾക്കൊത്തൊരു തല?

ങ്‌ഹ,

അത്‌ അയാൾ കണ്ടെത്തിക്കൊളളും-

ഞാൻ സമാധാനിച്ചു.

അയാൾക്കും വേണമല്ലോ ഒരു പണി.

തലയില്ലാചേരികളിൽ-

തലയില്ലാ ഉടലിന്‌

തലയന്വേഷിച്ച്‌ നടക്കുന്നൊരാളുടെ

പരവേശപ്പടുതിയോർത്തപ്പോൾ

എനിക്ക്‌

തലയറഞ്ഞ്‌ ചിരിക്കാൻ തോന്നി.

പക്ഷേ-

ഊറിയത്‌ ചിരിയല്ല,

ഇത്തിരി ചുടുരക്തം.

Generated from archived content: poem_thalayilla.html Author: pr_harikumar

അഭിപ്രായങ്ങൾ

അഭിപ്രായങ്ങൾ