‘ മണ്ണിന്റെ വേര്‌ ’

ഞാനിത്തമോനീലരാവും കുടിച്ചു-

മെൻ നോവിൽ പനിച്ചു,മെൻ-

നാവിൽ കൊടിത്തൂവ തേച്ചും;

പിന്നെയെൻ തോന്ന്യാക്ഷരങ്ങൾ കുറിച്ചും-

കുരച്ചും, മരിച്ചും,-

ജനിച്ചെന്ന കുറ്റം ശിരസ്സിലേറ്റുന്നു.

എന്റെ മണ്ണ്‌ – എന്റെയീ മണ്ണ്‌….

എന്റെയീ വേവുന്ന മണ്ണുണ്ണി തിന്നുന്നു!

പൊളിക്കുന്നു വായവൻ നോക്കുന്നു ഞാനതിൽ-

കാണുന്നതില്ലീ പ്രപഞ്ചവുമെന്നെയും!

ഭൂതഗർഭത്തിന്നിരുണ്ടു വിളളുന്നതാം

കാക്കവിളക്കിന്റെ നാക്കിൽ-

കരിന്തിരിയായി നീറുന്നു ഞാൻ,

നൂറുനൂറായിരം സൂര്യഗോളങ്ങളിൽ

കത്തിനില്‌ക്കുന്നു ഞാ,-

നെന്നിലെരിയുന്ന ഞാൻ!

ഇരുളും, നിലാവും, വെയിലും, കുടിച്ചെന്റെ

ചിന്ത ചീർക്കുന്നു.

എന്റെയീ ഭൂമി പുനർജ്ജനിക്കുന്നതി-

ന്നീറ്റു നോവിൽ പിട-

ഞ്ഞുടയും നിമിഷങ്ങളെന്നെ മൂടുന്നു.

ആദി മൗനത്തിന്റെ നൃത്തമെൻ കൺകളിൽ

കാലിലോ ചങ്ങലക്കെട്ടിന്റെ വൃത്തങ്ങൾ;

നീലിച്ചമൃത്യു ഹാ! കൊത്തുമെന്നുച്ചിയും,

ഏതൊരു നീറുന്ന ചുംബനം ഹൃത്തിൽ?

പിളരുന്നിതായിരം കോശങ്ങൾ, ഏതോ

നിറവിന്നു നാവുനീട്ടുന്നു.

ഉന്മത്തമായിരമ്പുന്നൂ കൊടുങ്കാറ്റ്‌;

‘വെളളിടി’ ചീറി നില്‌ക്കുന്നു.

ഒരു ‘തൂവൽ’ വീണ്ടും-

പറന്നെത്തി നീറുന്ന മിഴികൾ മൂടുന്നു;

മണ്ണിന്റെ വേരുകൾ ചുറ്റുന്നു; വരിയുന്നു-

ചുറ്റിലും; ചോരയിറ്റുന്ന സ്വപ്നങ്ങൾ-

വീണ്ടുമെന്നുളളിൽ ഞെട്ടുന്നു.

ഞാനിത്തമോനീലരാവും കുടിച്ചും-

ചെടിയ്‌ക്കും മടുപ്പിലിന്നെന്നെ; ഞാനെന്നെ നീറ്റുന്നു.

ഹേ! സൂര്യ ! നിന്നുഷ്‌ണരാഗമൊഴുക്കുക;

താളമൊഴുക്കുക; ആദിയുമന്തവും

പാടിയുറക്കുക; നീയെന്റെ-

ചീയുമീ ‘മണ്ണി’ന്റെ ‘വേരി’ലുദിയ്‌ക്കുക.

Generated from archived content: manninte.html Author: nooranadu_ravi

അഭിപ്രായങ്ങൾ

അഭിപ്രായങ്ങൾ