അറിയുന്നു ഞാൻ… മഴയായ്‌…. നിൻ പ്രണയ-
സാന്നിദ്ധ്യവുമിളം കുളിരായ്‌… നീ പെയ്തൊരിഷ്ടവും-
മധുരോർമ്മകളും, നോവാത്ത നനുത്തു തണുത്ത-
നിൻ മൃദു സ്പർശങ്ങളുമാലിംഗനങ്ങളും-
ഒരു മഴക്കുടക്കീഴിൽ ഒതുങ്ങിപ്പോയ നിൻ
കുഞ്ഞു കുസൃതികളും… കുറുമൊഴിച്ചിന്തുകളും
മിഴി നിറച്ചു ഞാനെന്നും കാണുമീ… മഴമുഖബിംബവും
നക്ഷത്രക്കണ്ണുകളും, കുറുമ്പുനോട്ടവും-
ചൊടിച്ച പ്രകൃതവും, മഞ്ഞവളക്കിലുക്കവും-
മഞ്ചാടിച്ചോപ്പു ചൊടികളും, ചിരിയും
ചിന്തൂരകവിളിണത്തുടിപ്പും പോയ ജന്മം-
തിരിച്ചു വിളിച്ചു നൽകിയ പുണ്യമായ്‌-
ഞാൻ മനസ്സുരുക്കിക്കരുതവേ…
അലസമായ്‌… കൊഞ്ചിയ കൊലുസ്സുമണികളിൽ-
ഒരു വിരൽ തൊട്ടു നീ മന്ത്രിച്ചതും, വൈകാതെ-
ശാസിച്ചതും പിന്നെ നടവഴികൾ തോറും-
കിലുക്കിർത്തിമർത്തതും, വെയിലിൽ തളർന്നതും-
പിന്നെ മഴയിൽ തണുത്തതും, മഴയെ പുതച്ചതും-
മറ്റൊരു മഴയായ്‌.. മണ്ണിൽ ശയിച്ചതും
പിന്നെ പ്രഭാതത്തിൽ മഞ്ഞായുണർന്നതും-
കറുകത്തലപ്പിൽ കണമായ്‌…. നിറഞ്ഞതും-
ഞാനറിയാതെൻ പാദം മുകർന്നതും
നിന്നുടെ ചൈതന്യമല്ലാതെ – മറ്റെന്ത്‌…?!
എങ്കിലും മഴയെ, നിന്നെ അറിയുന്നു ഞാൻ…
നിൻ പ്രണയസാന്നിദ്ധ്യവുമിളം-
കുളിരായ്‌ പെയ്തൊരിഷ്ടവും
പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങളും, സ്നേഹസാന്ത്വനവും-
കുറിച്ച വരികളും തിരിച്ചറിയാതെ-ഞ്ഞാൻ.
ഒട്ടുപകച്ച രാവിൽ കിനാവിറങ്ങിവന്ന്‌ നീ…
നൽകിയ മഴചുംബനങ്ങളിൽ നിനക്കു നൽകാൻ
ഉള്ളിലൊന്നുമാത്രമേയുള്ളൂ…
അണമുറിഞ്ഞൊഴുകാൻ വെമ്പൽ പൂണ്ട്‌-
നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്നൊരു മനസ്സും-
പ്രാർത്ഥനയും പിന്നെ ഞാനെന്ന തിരുമാലിക്കാറ്റും…!
Generated from archived content: poem1_aug2_07.html Author: kukku_krishnan
