വിജനവീഥികൾ

തിരകൾക്കുമീതെ തുഴഞ്ഞു;

തീരങ്ങളെ

തിരികെ പിടിക്കാനൊരുങ്ങുകയില്ല ഞാൻ

കുളിർ നിലാവിൽ

സൂര്യവെട്ടത്തിൽ

ഇരുളിന്റെ തികവിൽ

ഏകയായ്‌ യാത്രചെയ്യുന്നു ഞാൻ

മഴവില്ലു പൂക്കാത്ത

മരതകം കായ്‌ക്കാത്ത

കനകക്കിനാക്കൾ നിറഞ്ഞിടാത്ത

തളിരുകൾ തുള്ളാത്ത

കുളിരുകൾ പാകാത്ത

ചടുലത ചൂടാത്തയെന്റെ ലോകം

ഇനിയും തിരിച്ചറിയില്ല;

ഞാനെത്ര വിശദമാക്കിയാലും

ഈ വിജനവീഥിതൻ ഇരുൾക്കാട്ടിലെ

നിഴലിനെയോർത്തു. തപിക്കരുതേ…!

പിന്നെയീ… കുപ്പയിൽ വീണ കുഞ്ഞിനെ

കഴുകിയെടുത്തു മിനുക്കരുതേ…

കളയുക ചോട്ടിൽ നിൻ കാന്തിയും രൂപവും

അളവും നിഷേധ്യമായ്‌ തീർന്നിടട്ടെ!

വെറുതെയൊരു ചെറുപോറലാണെന്നെഞ്ചിൽ-

ഞാനറിയാതെ തീർത്തതും വിസ്മരിക്കാം

എറിയുക ദൂരെയീ ചില്ലുശില്പത്തിനെ

പൊട്ടിയിട്ടലിയട്ടീ മണ്ണിലാകെ

മുളയിട്ടു വീണ്ടും പടരാതിരിക്കട്ടെ

ചളിയിലമർന്നു നശിച്ചിടട്ടെ!

ഇവിടൊരു ജീവന്റെ അന്ത്യനിശ്വാസങ്ങൾ

മതിലേഖയിൽ ചേർന്നൊടുങ്ങീടട്ടെ…!!

Generated from archived content: poem1_oct24_07.html Author: kayyummu

അഭിപ്രായങ്ങൾ

അഭിപ്രായങ്ങൾ