അഷ്‌ടൈശ്വര്യം – ഒരു വ്യത്യസ്‌ത നൃത്താനുഭവം-3

‘ഈശത്വം’ പ്രത്യക്ഷവൽക്കരിക്കപ്പെട്ടത്‌ ഗോവർദ്ധനോദ്ധാരണത്തിലൂടെയായിരുന്നു. എത്ര അനായാസമായാണ്‌ ഗോവർദ്ധനം ഉയർത്തപ്പെട്ടത്‌! ഉയർത്തുന്നത്‌ ഭഗവാനാണല്ലോ. അപ്പോഴത്‌ അങ്ങനെയാവാനേ തരുമുള്ളൂ. മാത്രമല്ല, പർവതത്തിനെ ചെറുവിരലിൽ നിർത്തുക കൂടി ചെയ്‌തു കൃഷ്‌ണൻ. മറുകൈകൊണ്ട്‌ പർവതക്കീഴിൽ നല്‌ക്കുന്ന പശുക്കിടാവിന്‌ ചൊറിഞ്ഞുകൊടുക്കുന്നു ഒരു കുഞ്ഞിനെ എടുത്തുയർത്തി, പർവ്വതത്തിന്റെ പൊക്കം കാണണോ എന്നു ചോദിക്കുന്നു…. കൗതുകകരവും ഭാവനാരമ്യവും മനോധർമ്മാഭിനയത്താൽ സമ്പുഷ്‌ടവുമായിരുന്നു ആ രംഗങ്ങൾ. ‘ലഘിമ’യ്‌ക്കുവേണ്ടി ഉപയോഗപ്പെടുത്തിയത്‌ വാമനാവതാര കഥയാണ്‌. കുറിയവനായ ബ്രാഹ്‌മണ ബാലന്റെ രംഗപ്രവേശം വളരെ ഹൃദ്യമായി.

കുരുക്ഷേത്രയുദ്ധം നടക്കുന്നു. ശത്രുപക്ഷത്തുനില്‌ക്കുന്ന ഗുരുവിനേയും ഗുരുതുല്യരായ അനേകം മഹാരഥന്മാരേയും എങ്ങനെ നേരിടേണ്ടൂ എന്നറിയാതെ വിഷണ്ണനായി, ആയുധം താഴെ വെച്ച്‌ രഥത്തിൽ തളർന്നിരിക്കുന്നയാണ്‌ അർജ്ജുനൻ എങ്ങനെ കഴിയും അർജ്ജുനന്‌ അവരോടെതിർക്കാൻ? പ്രത്യേകിച്ച്‌ ദ്രോണാചാര്യരോട്‌? വില്ലുകെട്ടാനാവാതെ, അമ്പുതൊടുക്കാനറിയാതെ പകച്ചു നിന്നുപോയ അഭ്യാസത്തിന്റെ ആദ്യനാളുകളിൽ, ഒരു പിതാവിന്റെയും ഗുരുവിന്റെയും സ്‌നേഹം ഒപ്പം ചൊരിഞ്ഞ്‌ തന്റെ കഴിവു കണ്ടെത്തി വിദ്യ പകർന്നുതന്ന ആചാര്യനെപ്പറ്റി അർജ്ജുനൻ ഓർക്കുമ്പോൾ കാണികളും സമാനമായ ഏതൊക്കെയോ അനുഭവങ്ങളിലൂടെ കുടന്നു പോവുകയായിരുന്നിരിക്കണം. അർജ്ജുനന്റെ ഓർമ്മകളിലൂടെയുള്ള യാത്ര ഗുരുശിഷ്യബന്ധത്തെക്കുറിച്ച്‌ മറ്റൊരു തിരിച്ചറിവുണ്ടാക്കുകയാണ്‌. ഗൗരവങ്ങളായ കാര്യങ്ങൾ പഠിപ്പിച്ചതുകൊണ്ടോം, സാങ്കേതിക രീതികളഭ്യസിപ്പിച്ചതുകൊണ്ടോ അല്ല ഒരാചാര്യൻ സ്‌മരിയ്‌ക്കപ്പെടുന്നത്‌. അതിനുമപ്പുറം അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനുഷ്യത്വവും മനസ്സിന്റെ ഔന്നത്യവും സ്‌നേഹവും പരിഗണനയും ഒക്കെയാവും ഒരു വിദ്യാർത്ഥി നെഞ്ചോടു ചേർത്തു വെയ്‌ക്കുക. അവസാനം ‘വിശ്വരൂപം’ കാണിച്ച്‌ കൃഷ്‌ണൻ അർജ്ജുനനെ എല്ലാ ചിന്താക്കുഴപ്പങ്ങളിൽ നിന്നും മോചിപ്പിക്കുന്നു. ‘മഹിമ’യുടെ ദർശനം മഹനിയമായൊരുൾക്കാഴ്‌ച പകർന്നു.

സ്‌ത്രീകളുടെ എക്കാലത്തെയും ഇഷ്‌ടദൈവമാണല്ലോ ശ്രീകൃഷ്‌ണൻ. പൂർത്തികരിക്കാനാവാത്ത അനുരാഗത്തിന്റെ മൂർത്തിമദ്‌ഭാവം വീട്ടുജോലികളെല്ലാം തീർത്ത്‌ ഗോപിക, കുഞ്ഞിനെ തൊട്ടിലാട്ടിയുറക്കുകയാണ്‌. ഭർത്താവ്‌ എപ്പോഴോ നിദ്രയിലാണ്ടു. യമുനാ തീരത്തു നിന്നിതാ ഒരു മുരളീഗാനമൊഴുകിയെത്തുന്നു. അവൾക്ക്‌ അങ്ങോട്ട്‌ പോകാതെ വയ്യ. മനസ്സും ശരീരവും കണ്ണനെക്കാണാൻ വെമ്പുകയാണ്‌ പക്ഷേ ജീവിതം അവളെ വീട്ടിൽ കെട്ടിയിടുന്നു. കുഞ്ഞുറങ്ങുന്നില്ല, ഭർത്താവുണരുമോയെന്ന ശങ്ക. വല്ല വിധേനയും കുട്ടിയെ ഉറക്കി, ശബ്‌ദമില്ലാതെ അവൾ വീടുവിട്ടോടുന്നു. യമുനാതീരത്തെത്തിയപ്പോഴോ, നിറനിലാവിൽ മുരളിയൂതുന്ന കൃഷ്‌ണന്റെ സമ്മോഹന ദൃശ്യം അവൾ അറിയാതെ നൃത്തം ചെയ്‌തു പോവുന്നു. താളമിടാൻ കൈയിലണിഞ്ഞ കുറച്ചു വളകൾ മാത്രം. കൈവളകൾ തട്ടി, വട്ടം കറങ്ങി, അവളെ മറന്ന്‌, കുഞ്ഞിനെ മറന്ന്‌ ഈ ലോകം മറന്ന്‌ അവൾ ആനന്ദനൃത്തമാടുകയാണ്‌. സദസ്യരും സ്വയം മറന്ന്‌ മനസ്സുകൊണ്ട്‌ ആ രാസക്രീഡയിൽ പങ്കെടുക്കുന്നതു പോലെ തോന്നി. കൃഷ്‌ണന്റെ സാമീപ്യവും സ്‌പർശവും ഗോപികമാരിൽ ഉണ്ടാക്കുന്ന അനുഭൂതി ശാരീരികവും വൈകാരികവുമായ ഒരു തലത്തിനപ്പുറത്താണ്‌ അതിന്റെ അനന്ത സാധ്യതകൾ വർണ്ണാനാതീതവും ആത്മാവുകൊണ്ട്‌ ആത്മാവിനെയറിയുന്ന ഒരു പ്രകിയയാണ്‌ രാസക്രീഡ. അതിന്റെ സാരാംശം ഉൾക്കൊണ്ടുകൊണ്ടവതരിപ്പിച്ച ‘വശിത്വം’ എന്ന ഐശ്വര്യം വേദിയിൽ നിറഞ്ഞു കവിയുകയായിരുന്നു.