സംഹാരം

അഗ്നിപുഷ്പിക്കുന്ന വേനൽ സടകുട-

ഞ്ഞെത്തുമീനാളിൽ നിനക്കായൊരുക്കുന്നു-

രക്തവും വേർപ്പും കലർത്തി നിർമ്മിച്ചൊരീ-

തിക്തപാഥേയം, തുറക്കുക ചുണ്ടുകൾ!

ആഴികത്തുന്ന മനസ്സിന്റെ ചൂളയി-

ലാളിദ്ദഹിക്കുന്നൊരായിരം സ്വപ്നങ്ങൾ-

നീറിയൊടുങ്ങിയ നീറ്റിൽ നിനക്കായി-

ഞാനൊരുക്കുന്നു കറുത്ത തൊടുകുറി.

രാത്രികണക്കെ കരിമുടി ചിക്കിനീ-

വാരിവിതച്ചുവന്നെത്തുക, നിന്നന്ത്യ-

യാത്രയ്‌ക്കു ഞാനൊരുക്കുന്നു കനൽവഴി,

കാത്തുകിടക്കുന്നു ദുഃസ്വപ്നസഞ്ചയം.

അസ്ഥിപൂക്കുന്ന ചുടലയിൽ ഞാൻ നിന്നെ-

നൃത്തമാടിക്കാം, മഹായോനിയിൽനിന്നു-

സ്രവിക്കും നിണപ്പുഴയിൽ നിന്റെ

നഗ്നശരീരമൊഴുക്കാം, പകൽ കത്തി-

നിൽക്കുമീ വേനൽ വിടപറയും മുമ്പു-

മൊത്തിക്കുടിക്കുക ദുഷ്‌ടമധുസ്രവം.

നിന്റെ നൃത്തത്തിൽ കടപറിയുന്നതു-

ധന്യയാം ഭൂമിയാണെന്നുധരിക്കുക.

തങ്ങളിൽ മുട്ടിത്തകർന്നമരുന്നതു-

രണ്ടുധ്രുവങ്ങളാണെന്നുമറിയുക.

മാമലപോലെ മറിഞ്ഞുമറഞ്ഞതു-

ദൂരഹിമാലയമെന്നുമറിയുക.

നിന്ദിത, പീഡിത, നിത്യപരിത്യക്ത-

ഖിന്നയീഭൂമിയെന്നെന്നുമറിയുക.

പിന്നെ പ്രളയജലത്തിൽ കഴുകുക

നമ്മൾ മർത്ത്യന്റെ സമസ്തപാപക്കറ.

ദൂരെമരക്കുരിശേറി വരുന്നുണ്ടു-

പാപികൾതൻ നിത്യമുക്തി പ്രവാചകൻ!

Generated from archived content: samharam.html Author: b_unnikrishnan

അഭിപ്രായങ്ങൾ

അഭിപ്രായങ്ങൾ