നഗരത്തിൽ മഴ

ഇടവപ്പാതിക്കാലം

കുടകൾ നിവർത്തുന്നൂ

മഴപെയ്‌തൊഴുകുന്നൂ

മണ്ണിലും മനസ്സിലും!

വെയിൽവറ്റിപ്പോയ്‌, വെട്ടം

തീരെവാർന്നുപോയ്‌, മഴ-

മയിലല്ലയോ വർണ്ണ-

പ്പീലികൾ നീർത്താടുന്നൂ.

കുടകൾ നിവർത്തുക

മനസ്സിൽ, വിലങ്ങിട്ട-

പ്രിയ സ്വപ്നങ്ങൾക്കിനി-

മഴ മാമയിലാട്ടം.

എൻപ്രിയ സ്വപ്നങ്ങൾക്കു-

ചേക്കേറാൻ നഗരത്തിൽ

സങ്കടത്തുരുത്തുകൾ

തീർത്തു ഞാനിരിക്കുന്നു.

പാടങ്ങൾ, പറമ്പുകൾ,

മാമലവെളളം പായും

തോടുകൾ, മരംപെയ്യും

മേടുകളിവയെല്ലാം,

ഒരു മാമഴപ്പാട്ടി-

ന്നീണമായ്‌, നാണംപൂണ്ട-

തിരുവാതിരപ്പെണ്ണിന്റെ

ഗാനമായെന്നിൽ പെയ്‌തു.

മലവെളളംപോൽ മഴ-

പെയ്‌തൊഴുകുമീക്രൂര-

നഗരവഴികളിൽ

സ്വപ്നങ്ങൾ മരിക്കുന്നു.

പേപിടിച്ചോടും മർത്ത്യൻ

നിത്യജീവിതതപ്‌ത-

വേദനകളിൽ സ്വയം

വെന്തുവെന്തൊടുങ്ങുന്നു.

വൈദ്യുതി സ്‌തംഭിക്കുന്നു,

തീവണ്ടി നിലയ്‌ക്കുന്നു,

വാഹനങ്ങളോ ജല-

പ്രളയം വിഴുങ്ങുന്നു.

ഈ മഹാനഗരമോ

നോവുകൾ പുഷ്‌പിക്കുന്ന

ഭീകരമൊരു കോൺക്രീറ്റ്‌-

വനമായ്‌ വളരുന്നു.

വന്യമായ്‌ മൃഗീയമായ്‌

രാക്ഷസാകാരം പൂണ്ടു-

രമ്യഗ്രാമഭൂവാകെ

നഗരം വളയുന്നു.

ഇവിടെ കോൺക്രീറ്റ്‌ഘോര-

കാനനങ്ങളിലെങ്ങോ

ഹൃദയം നഷ്‌ടപ്പെട്ട-

ഗ്രാമീണ കവിയേതോ-

മൃതകാലത്തിൻ തപ്‌ത-

ദുരിത സ്‌മരണയിൽ

ഒരു മാമഴക്കാലം

വെറുതെ സ്വപ്‌നംകണ്ടു.

ഒരു മൺചട്ടിക്കുളളിൽ

വിരിഞ്ഞുവാടും പ്രിയ-

വസന്ത ഋതുക്കളെ

പിന്നെയും വരവേറ്റു.

കാനയിൽ മഴവെളളം

മദിച്ചു കുതിക്കുന്ന

മേളത്തിൽ കൈത്തോടിന്റെ

മാസ്‌മരസ്വരം കേട്ടു.

മഴവെളളത്തിൽ മുങ്ങും

നഗരവഴികളിൽ

ഒഴുകേ വഞ്ചിപ്പാട്ടിൻ

തരളതാളം കേട്ടു.

ചോർന്നൊഴുകുമീ കോൺക്രീറ്റ്‌-

കൂരയോമരംപെയ്യും

മാതിരിപുളകങ്ങ-

ളവനിൽ തുന്നിച്ചേർത്തു.

ചുറ്റിലും കരിമ്പുക-

തുപ്പുന്ന പുകക്കുഴൽ-

പ്പറ്റങ്ങൾ വിതയ്‌ക്കുന്ന

വിഷമേഘങ്ങൾക്കുളളിൽ-

ഒരു മാമഴവില്ലു-

തിരയുന്നുവോ വ്യർത്ഥം

നഗരമനുഷ്യന്റെ

കാവ്യഭാവന മൂഢം.

ഇടവമിടിവെട്ടി-

യാർത്തു പെയ്യുന്നൂ പിന്നെ

മിഥുനം വരവായ്‌, കർ-

ക്കടകം പിന്നാലെയും.

ചിങ്ങത്തിൻ തുടികൊട്ടും

കേൾക്കയായ്‌ ദൂരത്തെങ്ങോ

പിന്നെയും മൂടിക്കെട്ടി-

നില്‌ക്കയാണെന്നാകാശം.

മഴവില്ലുദിക്കാത്ത

നഗരമനുഷ്യന്റെ

മനസ്സിൽ നിലയ്‌ക്കാത്ത

കാർമുകിൽ മയിലാട്ടം.

Generated from archived content: nag_mazha.html Author: b_unnikrishnan

അഭിപ്രായങ്ങൾ

അഭിപ്രായങ്ങൾ