വിടപറയും നേരത്ത്‌ ഉതിരുന്ന അശ്രുക്കളെ
നിങ്ങൾ, വിലമതിക്കാനാവാത്ത രത്‌നങ്ങളല്ലോ,
സ്‌നേഹത്തിൻ ബാഷ്‌പാഞ്ഞ്‌ജലികളല്ലോ;
മനസ്സിനെ മനസ്സോടു ചേർക്കുന്ന നിമിഷത്തിലും,
മനസ്സിനെ മനസ്സിൽ നിന്നും വേർപിരിക്കുന്ന നിമിഷത്തിലും,
നീ മനുഷ്യന്റെ കണ്ണുകളിൽ വിളങ്ങുന്ന രത്‌നം.
തീരാദുഃഖത്തിൻ പടിവാതിൽക്കൽ ഏകാന്തയായി,
ഹതവശയായി ഇരിക്കും ചക്രവാകപക്ഷിക്കും-
നീയല്ലോ ആശ്രയം
ജനിച്ചനാൾ മുതൽ ഇവൾ എന്റെയും, നിന്റെയും-
എല്ലാവരുടെയും സഹചരണി
മാറ്റമുണ്ടെങ്കിലത്‌ വെറും രൂപത്തിലും,
ഭാവത്തിലും മാത്രം.
ഇവളല്ലോ സ്‌ത്രീയുടെ ഉറ്റബന്ധു,
ഇവളില്ലാതൊരു മനുജലോകമില്ല,
നിനക്കെന്റെ വിനീതമായ വന്ദനം.
Generated from archived content: poem2_oct7_05.html Author: dhanya_mol.k.s
