ഏകയാണിന്നു ഞാൻ,
ഏകയാണിന്നു ഞാൻ
ആരോരുമില്ലാത്തൊ-
രേകയാണിന്നു ഞാൻ
മിണ്ടുവാൻ, കൂടുവാനാരോരുമില്ലാതെ-
നാളുകളങ്ങനെ തളളിനീക്കിടുന്നു.
സോദരി എന്നോടു മിണ്ടുന്നില്ല.
കൂട്ടുകാരെന്നോടു കൂടുന്നില്ല
മാതാപിതാക്കളും വീട്ടുകാരും
എന്നോട് അന്യത്വം കാട്ടിടുന്നു.
സന്തോഷമെന്തെന്ന് ഞാൻ മറന്നു.
ദുഃഖങ്ങളെന്തെന്ന് ഞാനറിഞ്ഞു.
ആരോടുമാരോടുമെന്നില്ലാതെ
എന്നുടെ ദുഃഖങ്ങൾ ചൊല്ലീടുന്നു.
Generated from archived content: poem7_july.html Author: soumya_s
