ജീർണ്ണത

മർത്ത്യമാനസം

കണ്ടിന്നുഭയക്കുന്നു ലോകമേ

എന്റെ സർവ്വവും നീയെന്നു ധരിച്ചുഞ്ഞാൻ

മൗനമായ്‌ നിന്നിലർപ്പിച്ചതിൻ ശിക്ഷഭീകരം

മനുഷ്യാ നീ നിന്നെത്തന്നെ

പകുത്തുതിന്നുന്നൊരീ

രാക്ഷസീയ മോഹക്രീഡതൻ

സംസ്‌കാരജീർണ്ണത

ഈ ഭൂമിതൻ ഹൃദയത്തിൽവീണു പടരുന്നു.

ഈ ദുർവിധിയാണ്‌ നിൻപരാജയത്തിൻ

പടുപാതയെന്ന്‌ നീയെന്നറിഞ്ഞുണർന്നീടും

അന്നേ ശരിക്കുകീദുരാഗ്രഹത്തിന്റെ

ദുരാചാരബലിപീഡ മൃഗീയതാന്ത്യം

അന്നേലുമൊടുങ്ങുമോ പാരിലീ…

സംസ്‌കാരജീർണ്ണത…!

മാനവർ പരസ്‌പരം ഭയക്കുമിവിടെ

മൃഗങ്ങളെത്ര ഭേദം

നിന്റെയീരൂപഭേദങ്ങളെൻ ഹൃദയ

താളം തകർക്കവേ

ഭ്രാന്തതയലതല്ലീവീണ്ടു

മിതുഭ്രാന്താലയമാകുമോ…?

Generated from archived content: poem5_oct1_05.html Author: asramam_omanakuttan

അഭിപ്രായങ്ങൾ

അഭിപ്രായങ്ങൾ