താടകവധം

താടകാവനം പ്രാപിച്ചീടിനോരനന്തരം

ഗൂഢസ്മേരവും പൂണ്ടു പറഞ്ഞു വിശ്വാമിത്രൻഃ 900

“രാഘവ! സത്യപരാക്രമവാരിധേ! രാമ!

പോകുമാറില്ലീവഴിയാരുമേയിതുകാലം.

കാടിതു കണ്ടായോ നീ? കാമരൂപിണിയായ

താടക ഭയങ്കരി വാണിടും ദേശമല്ലൊ.

അവളെപ്പേടിച്ചാരും നേർവഴി നടപ്പീല

ഭൂവനവാസിജനം ഭൂവനേശ്വര! പോറ്റീ!

കൊല്ലണമവളെ നീ വല്ലജാതിയുമതി-

നില്ലൊരു ദോഷ”മെന്നു മാമുനി പറഞ്ഞപ്പോൾ

മെല്ലവേയൊന്നു ചെറുഞ്ഞാണൊലിചെയ്തു രാമ,-

നെല്ലാലോകവുമൊന്നു വിറച്ചിതതുനേരം. 910

ചെറുഞ്ഞാണൊലി കേട്ടു കോപിച്ചു നിശാചരി

പെരികെ വേഗത്തോടുമടുത്തു ഭക്ഷിപ്പാനായ്‌.

അന്നേരമൊരു ശരമയച്ചു രാഘവനും

ചെന്നു താടകാമാറിൽ കൊണ്ടിതു രാമബാണം.

പാരതിൽ മല ചിറകറ്റുവീണതുപോലെ

ഘോരരൂപിണിയായ താടക വീണാളല്ലോ.

സ്വർണ്ണരത്നാഭരണഭൂഷിതഗാത്രിയായി

സുന്ദരിയായ യക്ഷിതന്നെയും കാണായ്‌വന്നു.

ശാപത്താൽ നക്തഞ്ചരിയായോരു യക്ഷിതാനും

പ്രാപിച്ചു ദേവലോകം രാമദേവാനുജ്ഞയാ. 920

കൗശികമുനീന്ദ്രനും ദിവ്യാസ്‌ത്രങ്ങളെയെല്ലാ-

മാശു രാഘവനുപദേശിച്ചു സലക്ഷ്മണം.

നിർമ്മലന്മാരാം കുമാരന്മാരും മുനീന്ദ്രനും

രമ്യകാനനേ തത്ര വസിച്ചു കാമാശ്രമേ.

രാത്രിയും പിന്നിട്ടവർ സന്ധ്യാവന്ദനംചെയ്തു

യാത്രയും തുടങ്ങിനാരാസ്ഥയാ പുലർകാലേ.

പുക്കിതു സിദ്ധാശ്രമം വിശ്വാമിത്രനും മുനി-

മുഖ്യന്മാരെതിരേറ്റു വന്ദിച്ചാരതുനേരം.

രാമലക്ഷ്മണന്മാരും വന്ദിച്ചു മുനികളെ

പ്രേമമുൾക്കൊണ്ടു മുനിമാരും സല്‌ക്കാരംചെയ്താർ. 930

വിശ്രമിച്ചനന്തരം രാഘവൻതിരുവടി

വിശ്വാമിത്രനെ നോക്കി പ്രീതിപൂണ്ടരുൾചെയ്തുഃ

“താപസോത്തമ, ഭവാൻ ദീക്ഷിക്ക യാഗമിനി

താപംകൂടാതെ രക്ഷിച്ചീടുവനേതുചെയ്തും.

ദുഷ്ടരാം നിശാചരേന്ദ്രന്മാരെക്കാട്ടിത്തന്നാൽ

നഷ്ടമാക്കുവൻ ബാണംകൊണ്ടു ഞാൻ തപോനിധേ!”

യാഗവും ദീക്ഷിച്ചിതു കൗശികനതുകാല-

മാഗമിച്ചിതു നക്തഞ്ചരന്മാർ പടയോടും.

മദ്ധ്യാഹ്നകാലേ മേൽഭാഗത്തിങ്കൽനിന്നുമത്ര

രക്തവൃഷ്ടിയും തുടങ്ങീടിനാരതുനേരം. 940

പാരാതെ രണ്ടു ശരം തൊടുത്തു രാമദേവൻ

മാരീചസുബാഹുവീരന്മാരെ പ്രയോഗിച്ചാൻ.

കൊന്നിതു സുബാഹുവാമവനെയൊരു ശര-

മന്നേരം മാരീചനും ഭീതിപൂണ്ടോടീടിനാൻ.

ചെന്നിതു രാമബാണം പിന്നാലെ കൂടെക്കൂടെ

ഖിന്നനായേറിയൊരു യോജന പാഞ്ഞാനവൻ.

അർണ്ണവംതന്നിൽ ചെന്നു വീണിതു, രാമബാണ-

മന്നേരമവിടെയും ചെന്നിതു ദഹിപ്പാനായ്‌.

പിന്നെ മറ്റെങ്ങുമൊരു ശരണമില്ലാഞ്ഞവ-

നെന്നെ രക്ഷിക്കേണമെന്നഭയം പുക്കീടിനാൻ. 950

ഭക്തവത്സലനഭയംകൊടുത്തതുമൂലം

ഭക്തനായ്‌വന്നാനന്നുതുടങ്ങി മാരീചനും.

പറ്റലർകുലകാലനാകിയ സൗമിത്രിയും

മറ്റുളള പടയെല്ലാം കൊന്നിതു ശരങ്ങളാൽ.

ദേവകൾ പുഷ്പവൃഷ്ടിചെയ്തിതു സന്തോഷത്താൽ

ദേവദുന്ദുഭികളും ഘോഷിച്ചിതതുനേരം.

യക്ഷകിന്നരസിദ്ധചാരണഗന്ധർവൻമാർ

തൽക്ഷണേ കൂപ്പി സ്തുതിച്ചേറ്റവുമാനന്ദിച്ചാർ.

വിശ്വാമിത്രനും പരമാനന്ദംപൂണ്ടു പുണർ-

ന്നശ്രുപൂർണ്ണാർദ്രാകുലനേത്രപത്മങ്ങളോടും 960

ഉത്സംഗേ ചേർത്തു പരമാശീർവാദവുംചെയ്തു

വത്സന്മാരെയും ഭുജിപ്പിച്ചിതു വാത്സല്യത്താൽ.

ഇരുന്നു മൂന്നുദിനമോരോരോ പുരാണങ്ങൾ

പറഞ്ഞു രസിപ്പിച്ചു കൗശികനവരുമായ്‌.

അരുൾചെയ്തിതു നാലാംദിവസം പിന്നെ മുനിഃ

“അരുതു വൃഥാ കാലം കളകെന്നുളളതേതും.

ജനകമഹീപതിതന്നുടെ മഹായജ്ഞ-

മിനി വൈകാതെ കാണ്മാൻ പോക നാം വത്സന്മാരേ!

ചൊല്ലെഴും ത്രൈയംബകമാകിന മാഹേശ്വര-

വില്ലുണ്ടു വിദേഹരാജ്യത്തിങ്കലിരിക്കുന്നു. 970

ശ്രീമഹാദേവൻതന്നെ വച്ചിരിക്കുന്നു പുരാ

ഭൂമിപാലേന്ദ്രന്മാരാലർച്ചിതമനുദിനം.

ക്ഷോണിപാലേന്ദ്രകുലജാതനാകിയ ഭവാൻ

കാണണം മഹാസത്വമാകിയ ധനൂരത്നം.”

താപസേന്ദ്രന്മാരോടുമീവണ്ണമരുൾചെയ്തു

ഭൂപതിബാലന്മാരും കൂടെപ്പോയ്‌ വിശ്വാമിത്രൻ

പ്രാപിച്ചു ഗംഗാതീരം ഗൗതമാശ്രമം തത്ര

ശോഭപൂണ്ടൊരു പുണ്യദേശമാനന്ദപ്രദം

ദിവ്യപാദപലതാകുസുമഫലങ്ങളാൽ

സർവമോഹനകരം ജന്തുസഞ്ചയഹീനം

കണ്ടു കൗതുകംപൂണ്ടു വിശ്വാമിത്രനെ നോക്കി- 980

പ്പുണ്ഡരീകേക്ഷണനുമീവണ്ണമരുൾചെയ്തുഃ

“ആശ്രമപദമിദമാർക്കുളള മനോഹര-

മാശ്രയയോഗ്യം നാനാജന്തുസംവീതംതാനും.

എത്രയുമാഹ്ലാദമുണ്ടായിതു മനസി മേ

തത്ത്വമെന്തെന്നതരുൾചെയ്യേണം താപോനിധേ!”

Generated from archived content: ramayanam11.html Author: ezhuthachan

അഭിപ്രായങ്ങൾ

അഭിപ്രായങ്ങൾ