ഏതോ സന്ധ്യയിൽ ഒരാൾ
പാർക്കിൽ
മറന്നു വച്ചിട്ടുപോയ
അയാളുടെ സങ്കടങ്ങൾ
ഒരു കുട്ടിക്ക്
കളിക്കാൻ കിട്ടി .
കളിപ്പാട്ടങ്ങളെ ശെരിപ്പെടുത്തുന്ന
ഓർമ്മയിൽ
അവനത്തിനെ
ഓരോ കഷണങ്ങളാക്കി .
ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ ഒരു കഷ്ണം
പന്ത് പോലെ തട്ടി കളിച്ചു
പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.
“എന്നിട്ടും നീ എന്നെ”
എന്നെ സങ്കടത്തെ
മടിയിലിരുത്തി ഊഞ്ഞാലാട്ടി .
പ്രണയനഷടങ്ങളെ
വെള്ളത്തിൽ തത്തി തത്തി
അലിയിച്ചു കളഞ്ഞു.
കുറ്റബോധങ്ങളെ
അപ്പൂപ്പൻ താടിപോലെ
പറത്തി വിട്ടു
പറയാത്ത പോയ ഇഷ്ടങ്ങളെ
പഞ്ഞി മുട്ടായി പോലെ
മധുരിച്ചിറക്കി.
സ്നേഹിക്കാത്ത
പോയ നിമിഷങ്ങളെ
കുഞ്ഞി ചിരി കൊണ്ട്
മായ്ച്ചു കളഞ്ഞു .
തേങ്ങി കരച്ചിലുകളെ
ഇനിയും കണ്ടെത്തിയിട്ടിലാത്ത
അവനുമാത്രം അറിയാവുന്ന
വാക്കുകളാൽ
പൊട്ടിച്ചിരികളിലേക്കു
മന്ത്രവാദപ്പെടുത്തി .
അവസാനം
ആത്മ വേദനയുടെ ഒരു കഷ്ണം മാത്രം
ഒരു വെള്ളത്തിലും അലിഞ്ഞില്ല .
ഒരു വെയിലിലും വാടിയില്ല .
ഒരു കാറ്റിലും പാറിയില്ല .
ഒരു ചിരിയിലും വിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെട്ടില്ല.
അവനതും കൊണ്ട് കളിക്കുകയാണിപ്പോൾ
സങ്കടങ്ങളും സംഘർഷങ്ങളും ഒരുമിച്ച്‌ കൊണ്ട് പോയി അത് മറന്ന് വച്ചു പോരുന്ന അവസ്ഥ. കുട്ടി അതിനെ സ്വത സിദ്ധമായ ശൈലിയിൽ വേർതിരിക്കുന്ന കാഴ്ച അതിമനോഹരമായ ഒരു വായന അനുഭവം.. ആശംസകൾ