രഞ്ചിത ശ്രീനാഥ്

            അറിവിന്‍റെയഴകറ്റ ബാല്യമേ നിന്നെയോര്‍- ത്തുരുകുന്നിതമ്മമാരെത്രയേറെ.. ഇനിയില്ല ഹൃത്തില്‍ തുളച്ചിറങ്ങും കൂര്‍ത്ത മുനയുള്ള ദുഃഖങ്ങളൊട്ടു വേറെ .. മിഴികളില്‍ വജ്രത്തിളക്കം കൊഴിഞ്ഞു പോ- യലയുന്ന യൗവ്വനത്താരങ്ങളേ.. അറിയുവിന്നഴലിന്‍റെ സിന്ദൂരമേന്തി- പ്പിടഞ്ഞു തീരും നേര്‍ത്ത മോഹങ്ങളെ ! കൂന്തല്‍ക്കറുപ്പിന്‍റെ കാലമാം ശീലയില്‍ വെള്ളിനൂല്‍ തുന്നിയ വാര്‍ധക്യമേ .. ഒത്തിരി ദൂരമില്ലിത്തിരിച്ചിന്തിയ്ക്ക മാറേണ്ട ഭൂമിയ്ക്...