ബീന ലിയോ

മൗനമീ മിഴികൾ ചിരിച്ചിരുന്നുവെന്നോ? ശൂന്യമീ ഹൃദയം തുടിച്ചിരുന്നുവെന്നോ? ഹിമമണിഞ്ഞതാ തപ്തനിശ്വാസങ്ങളോ? നിശ്ചലമായോയെൻ ചഞ്ചലമാനസം? എവിടേക്കുപോയെൻ താളത്തിമിർപ്പുകൾ? എൻ വർണരാശികളെങ്ങനെ ധവളമായ്? പീയൂഷമെങ്ങനെ വിഷമയമായി? എൻ പുല്ലാങ്കുഴലിൽനിന്നില്ലല്ലോ നാദങ്ങൾ, ആ നീർത്തടാകങ്ങൾ വറ്റിവരണ്ടുപോയ്, ആ കൊടുംകാറ്റിന്നു മർമരമായ്, കൈവിട്ടുപോയെന്റെ പകിട്ടുള്ള പട്ടങ്ങൾ, എത്ര കഠോരമായാമൃദുസ്പർശങ്ങൾ, ചിതറിപ്പോയ് ചിത്രങ്ങൾ ചില്ലിൽനിന്നും; നേർത്തുപോയ് ചൈതന്യധാരകളും; മതിലുകൾ തീർത്തൊരെൻ ഹൃത്തിലാ നഷ്ടങ്ങൾ...

പെയ്തൊഴിഞ്ഞു മാനമിതെങ്കിലുമിപ്പോഴും, തോരാത്ത മഴയെൻ മനമിതിൽ; അണകെട്ടി നിർത്തിടാനാഗ്രഹമുണ്ടെനി- -യ്ക്കെങ്കിലുമെന്തിനു തിരയുന്നു ചാലുകൾ? ഒഴുകട്ടെ,തീരട്ടെ,വേണ്ടെനിക്കീ മഴ, ശുഭ്രമാക്കീടണമെനിക്കെൻ മനോനിലങ്ങൾ; സൂക്ഷിച്ചു നോക്കീ ഞാൻ ,വറ്റി വരണ്ടിതാ, ഒരു തുള്ളി പോലുമിനിയില്ലെനിക്കാശ്വാസമായ്; ഒരു മൃദുസ്പർശം, ഉണർന്നുഞാൻ, ഞെട്ടിത്തരിച്ചു പോയെ- -ന്നൽഭുത സീമകൾക്കതീതമീ കാഴ്ച! ഒരു പച്ച നാമ്പിതാ കൺചിമ്മി നോക്കുന്നു, കേൾക്കുന്നാ മഴശബ്ദം വീണ്ടുമെൻ കാതിൽ ഞാൻ!